गजलकार कृष्ण कार्कीका (५) गजलहरू
१.गजलम आफ्नै परिभेषमा ,रमाउने गाउँले ठिटो हुँ
ढाका टोपि सिरमा ,सजाँउने गाउँले ठिटो हुँ
परिश्रम गर्छु म ई दुई , पाखुरिमा दम हुन्जेल
हिम्मत हार्दिन ढुङ्गा ,गलाउने गाउँले ठिटो हुँ
दुई दिन सहर बस्दैमा , चिन्न छोडेउ अरे यार
सगै गोठालो 'गै' गाई ,चराउने गाउँले ठिटो हुँ
हरपल प्रयास गरिरहनेछु,कुनै म कलाकार हैन
रोएका ति मनहरुलाई ,हँसाउने गाउँले ठिटो हुँ
नाम मेरो कृष्ण पर्यो ,नभन्नु मलाई मुरलिधर
तर पनि गोपिनीलाई ,नचाउने गाउँले ठिटो हुँ
कसरी माया बस्यो , तिम्रो त्यो अधरमा।।
बोलायौ ईसारा गर्दै ,तिमी बस्ने सहरमा।।
रगतले पोतिएको , रहेछ त्यो अक्षरमा।।
सपनाको महल म , बनाउदैछु बगरमा।।
बिस्वास छ मलाई ,मन्दिरको पत्थरमा।।
सायद आशुले परेलि धुन्छन म मरेको पल।।
कात्रो संगै बरमाला उन्छन म मरेको पल।।
मौका पाए जालझेल बुन्छन म मरेको पल।।
हेर घृणा गरि लाश छुन्छन म मरेको पल।।
गिता पुराण कस्ले सुन्छन म मरेको पल।।
दुख्छ याहाँ यो मुटुमा कोट्याउन नखोज !
नसामा पनि हिन्न सिके समाउन नखोज !
धोका दिने निस्टुरिले सम्झाउन नखोज !
नाटकिय तिम्रो चरित्रले हसाउन नखोज!
घाईते भाको बाघलाई चलाउन नखोज !
अटुट बन्धन तोड्नलाई कोसिस नगर्नु !
मान्छेको के कुरा दैबपनी लाचार हुनेछ!!
तिम्रो नसा नसामा रगत बनी बगेकोछु !
ढुक्ढुकि नै हाम्रो प्रेमको आधार हुनेछ!!
प्रेमिल बनाउनु छ लेखेर प्रेम काहानी !
एक दिन पक्कै प्रेममय संसार हुनेछ!!
नसालु तिम्रो हेराईले पागल बनायो !
नजरको दोषले जिबनमा हार हुनेछ !!
सर्लाही